دسترسی ها

گزارش سرویس اجتماعی عصر کار؛ مهناز معصومی: استاد بیگی از چهره‌هایی بود که هنر را نه برای نمایش، بلکه برای زیستن برگزیده بود. او را با «سوز نی»، با «رقص پنجه‌ها بر تنبک» و با روح لطیف موسیقی ایرانی می‌شناختند. در کنار ذوق هنری، سال‌ها به درمانگری در حوزه‌ی طب سنتی نیز مشغول بود و مغازه‌ی کوچک و ساده‌اش در روستای دستجه، مأمن بسیاری از مردم برای یافتن درمان و آرامش بود.

هنرمندی از جنس مردم

محمدرضا بیگی از معدود هنرمندانی بود که مرز میان هنر و زندگی‌اش از میان برداشته شده بود. شاگردان بسیاری در طول سالیان از او آموختند و هنر را نه صرفاً تکنیک، که نوعی سلوک درونی دانستند. او بیش از صد هنرجو را در مسیر موسیقی و شناخت اصالت‌های بومی پرورش داد و نقشی ماندگار در حفظ میراث موسیقی سنتی جنوب فارس بر جای گذاشت.

یکی از اهالی روستای دستجه در گفت‌وگو با خبرنگار عصر کار گفت: «استاد بیگی، فقط معلم موسیقی نبود؛ پدر فرهنگی روستا بود. هر جوانی که سری پرشور داشت، او آرامش را به دلش می‌آورد.»

تحلیلی بر جایگاه اجتماعی استاد بیگی

مرگ استاد بیگی، بار دیگر اهمیت توجه به پیش‌کسوتان فرهنگی و هنری در مناطق غیرمرکزی را یادآور می‌شود. شهرستان‌هایی چون فسا و روستاهای اطراف آن، سرشار از استعدادهای مردمی‌اند که بخش مهمی از فرهنگ بومی و شفاهی ایران را زنده نگاه می‌دارند. اما کم‌توجهی به این سرمایه‌های انسانی، موجب می‌شود بسیاری از این چهره‌ها در سکوت و بی‌ادعایی زیسته و از میان بروند.

کارشناسان فرهنگی معتقدند لازم است دستگاه‌های فرهنگی و هنری استان فارس، ضمن ثبت و مستندسازی زندگی و آثار چنین چهره‌هایی، زمینه‌ی حمایت از هنرمندان مردمی را بیش از پیش فراهم کنند.

بدرقه‌ای از سرِ عشق

به بهانه‌ی این ضایعه‌ی اندوه‌بار، مردم روستای دستجه و جامعه‌ی هنری فسا، در پیام‌ها و سوگواری‌های خود، از استاد بیگی به عنوان «شیره‌ی ریشه‌های هنر فسا» یاد کرده‌اند.
رسانه عصر کار ضمن ابراز همدردی با خانواده‌ی گرامی آن مرحوم، جامعه‌ی هنری شهرستان فسا و تمامی دوستداران فرهنگ و هنر را در این اندوه سهیم می‌داند.
روحش قرین آرامش، یادش در نغمه‌های ماندگار فسا جاودان باد.

/پایان متن/