شیراز، این نگین سبز فلات ایران، امروز در آستانه بحرانی بیسابقه قرار دارد. منابع آبی که از اشک چشم برای آیندگان ارزشمندتر است، در چرخه سودجویی معدودین و پروژه های توسعه‌های ناپایدار به نابودی کشیده میشود.

گزارش ویژه سرویس عمرانی عصر کار؛ علی رنجبر شبان: درحالی که کشور سال هاست با بحران کم آبی دست و پنجه نرم میکند، ارتفاعات شمال غرب شیراز -قلات، دراک، تنگ سرخ- که نگهبانان طبیعی هوای پاک و خاستگاه اصلی آب شرب شهرند، هدف تخریب های سازمان یافته قرار گرفته اند.

قلات؛ رگ حیاتی شیراز در معرض نابودی

این منطقه نه تنها کریدور تنفسی شیراز، که گنجینه های از گونه های نادر گیاهی (۵۲ درختی، ۵۳ بوته‌ای، ۶۰ علفی) و جانوری (کل، پازن، کفتار، گرگ) است. بااین حال، معدن کاوی های غیراصولی، جاده سازی های بی‌ضابطه و آتش سوزی های عمدی، این ذخیره گاه استراتژیک را به مرز نابودی کشانده.

محمدهادی بینازاده، مدیر انجمن سبزاندیشان کلات سرخ زاگرس هشدار میدهد: «خشکیدن این حوزه آبخیز، شیراز را به کانون ریزگردها تبدیل خواهد کرد؛ فاجعه‌های که سلامت، اقتصاد و حتی حیات اجتماعی شهر را فلج میکند».

مصوبه‌هایی که خاک می‌خورند

با وجود تصویب منطقه حفاظت شده تنگ سرخ و کوه قلات در خرداد۱۴۰۳ توسط شورای عالی محیطزیست، عدم اجرای این مصوبه از سوی مسئولان استانی، معدن کاران را به پیشروی در تخریب ها تشویق کرده است.

بینازاده تأکید میکند: «فعالیت معادن ماسه شویی در دامنه های قلات، مسیر چشمه ها را تغییر داده، آلودگی هوای شیراز را تشدید کرده و ثبت ملی روستای قلات را به خطر انداخته است».

پیشنهاد راهبردی: پارک جنگلی با مشارکت مردمی

فعالان محیط زیست خواستار اقدامات فوری هستند:

۱. توقف فوری تمامی پروژه‌های معدنی و عمرانی بدون ارزیابی زیست محیطی

۲. تبدیل منطقه به پارک جنگلی تحت مدیریت اداره کل محیط زیست

۳. استفاده از ظرفیت خیرین و تشکل های مردمی برای پایش و احیای منطقه

۴. استقرار محیط بانان دائمی برای مقابله با شکار غیرمجاز و آتش‌سوزی

هشدار تاریخ: به نسل آینده چه پاسخی خواهیم داد؟

سوالی تلخ باقی است: آیا شیرازیان امروز شایسته حفظ میراث طبیعی خود هستند؟ اگر حوزه های آبخیز نابود شوند، نسل آینده نه تنها آب، بلکه آزادی خود را برای تأمین این مایه حیات از دست خواهد داد.

بینازاده با بیان تلخ هرگز کسی اینگونه فجیع به کشتن خود برنخاست یادآور می‌شود: «وقتی حکومت به تنها نهاد تأمین کننده آب تبدیل شود، مردم ناچارند برای قطره‌ای آب، حیات و حریم خصوصی خود را بفروشند».

طنین پایانی

سرنوشت شیراز امروز در گرو تصمیم جمعی ماست. یا با اجرای فوری مصوبات حفاظتی، این گهربوم را برای آیندگان نگه میداریم، یا باید پاسخگوی لعنت های نسلی باشیم که در بیابانی از خشکی و ریزگردها، نفس‌های آخر را میکشد.

/پایان متن/