دسترسی ها

در متن کامل بهیار سلیمانی، نماینده پیشین فسا در مجلس ششم آمده است:
جناب آقای دکتر پزشکیان، رئیس‌جمهور محترم
ملت پیروز ایران
با سلام و احترام
ضمن عرض تبریک و خسته نباشید به جنابعالی و همه‌ آنانی که در این جنگ نابرابر، از سوی استکبار افسارگسیخته، در دوره‌ای تاریک از تاریخ بشر، که بدون توجه به قوانین بین‌الملل و بدون اجازه از مراجع قانونی جهانی به ملتی آزادی‌خواه حمله کردند و قریب به یک‌هزار سرو جاودان در قاب دانشمند، نظامی، رهگذر بی‌دفاع و شهروند بی‌پناه را به خاک و خون کشیدند.
حمله به سرزمین کورشی که آنان را از بردگی نجات داده بود، و شاپوری که والِریانوس، امپراتورشان را برابر با قوانین مدرن بشری، در اسارت احترام کرده بود. سرزمین ابوعلی‌سینا و فارابی و خوارزمی، ابوریحان، خیام، سعدی، حافظ، فردوسی و مولوی که با اندیشه‌های ناب خویش، آنان را از جهالت قرون وسطی – به اعتقاد ویل دورانت – نجات داده بودند.
همین اندیشه‌های تابناکی که غرب وحشی را متمدن کرده بود، هرچند متأسفانه با این جنگ نابرابر نشان داد که هنوز متمدن نشده‌اند.
باز هم ملت بزرگ ایران با سپر انسانی، عنصر تاب‌آوری، صبوری، اخلاق جوانمردی و تکیه بر اندیشه‌ صلح‌طلبی حافظانه، همان‌گونه که مغول خون‌خوار را مهار کرد، دشمن را در تجزیه‌ ایران ناکام گذاشت.
ملتی که دلخوری‌های فراوانی از حاکمیت داشت، اما این فرهنگ کهن هفت‌هزارساله بود که در روز سخت به فریادش رسید. فرزندان ایران وقتی حمله به مادر وطن را دیدند، همه‌ ناراحتی‌ها را کنار گذاشتند.
در تاریخ خواهند نوشت: وقتی مردان اجنبی به زندان اوین حمله کردند تا زندانیان را رها سازند، زنان آزاده‌ در زندان حاکمان، فریاد برآوردند که زندان را بر وطن‌فروشی و تجزیه ترجیح می‌دهند.
اندیشمندان تبعیدی که سال‌هاست آرزوی دیدن خاک ایران را دارند، نیز در اقصا‌نقاط عالم، “زنده‌باد ایران” و محکوم کردن حمله به مادر میهن را سرلوحه‌ عملکرد خویش در دفاع از ایران قرار دادند.
دکتر سروش، که قلمش را شکسته بودند، بر وطن‌فروشان چنان نهیبی با همان قلم و بیان زخم‌خورده زد که شیرازه‌ وطن‌فروشی خاندان پهلوی فروپاشید.
در ایران نیز چنان حماسه‌ای خلق شد که باید فردوسی دیگری زاده شود و این بار «ملت‌نامه‌ای» بسراید. بنویسد که پایتخت ایران چگونه تهاجمات وحشیانه را تحمل کرد.
بسراید چگونه مازندران، گیلان و گلستان، میلیون‌ها هم‌وطن را در پناه مهر خود جای دادند. بسراید آذری‌ها سخت‌ترین حمله‌های موشکی را تحمل کردند و ستارخان و باقرخان را بازهم بازسازی کردند.
بسراید کرمانشاه، کردستان، همدان و غرب کشور، حماسه‌ جنگ را دوباره به نسل جوان نشان دادند. غرش مولوی عبدالحمید در وطن‌دوستی را بسراید.
بسراید خوزستان، بوشهر و هرمزگان در گرمای طاقت‌فرسا زیر تهدید و بمباران دشمن ایستادند تا آب، برق و انرژی تأمین باشد.
بسراید موشک‌ها در شیراز، یزد، خراسان، کویر، قم، کاشان، اصفهان، کرمان و جای‌جای ایران، و بزرگ‌ترین عملیات هوایی تاریخ بشر با ۱۲۵ فروند مدرن‌ترین هواپیما، و بزرگ‌ترین قدرت نابخرد جهان هم در برابر تیر آرش‌کمانگیر شکست خورد.
اکنون مردم ایران با چشم خویش اخلاق جوانمردی را دیدند. قهرمانان شاهنامه را شناختند. فهمیدند که رستم که بوده؛ کسی که هزار سال است در شعر فردوسی ماندگار است.
دنیا دید که سرداران و امیران و نظامیان ایران سر دادند، اما وطن ندادند.
در تاریخ بنویسند: نتوانستند با تهدید و تطمیع، هیچ ایرانی آزاده و بااصالتی را وادار به خیانت به مام میهن کنند.
دشمن بی‌خرد از مهمان‌نوازی ایرانی سوءاستفاده کرد و عنصر اجنبی را جاسوس ساخت.

زنده‌باد ایرانی، پاینده‌باد ایران و بلندآوازه‌باد ملت ایران
اما این پیروزی فرصتی است که باید غنیمت شمرد و به‌سرعت کارهایی را آغاز کرد.
به‌یاد دوازده روز جنگ، دوازده راهکار:
۱. باید حاکمیت به ملت برگردد و آشتی ملی برگزار شود. باید قدردان این ملت بزرگ بود.
۲. باید اصلاحات بنیادین در شیوه حکمرانی انجام شود.
۳. اصلاحات سیاسی و استفاده از ظرفیت ملت ضروری است؛ نخبگان باید به چرخه مدیریتی آورده شوند.
۴. ساختار معیوب اداری باید اصلاح گردد.
۵. رفاه عمومی باید مدنظر حاکمان باشد.
۶. فساد، موریانه‌ای است که هر دولت و ملتی را از بین می‌برد؛ مبارزه با فساد باید جدی گرفته شود.
۷. قوه قضاییه سالم و مستقل می‌تواند مانع گسترش فساد شود؛ آن‌جا را باید سالم‌سازی کرد.
۸. اصلاحات فرهنگی با محوریت تمدن کهن ایرانی، هویت اسلامی و تمدن مدرن بشری لازم است.
۹. ایرانی که ۶۰ درصد زنان آن تحصیلات دانشگاهی دارند، سهم و نقش آن‌ها در حکومت‌داری چیست؟

۱۰. ساختار فسادزا و رانتی اقتصاد معیوب دولتی و خصولتی باید اصلاح شود.
۱۱. احیای اخلاق جوانمردی، صلح‌دوستی و کرامت انسانی، که ملت ایران در جنگ نشان داد و تشکیل اتاق‌های فکر در همه‌ حوزه‌ها و تولید فکر در دنیای مدرن ضروری است.
۱۲. دموکراسی و مردم‌سالاری تنها راه نجات بشر است؛ بازگشت و واگذاری کار مردم به مردم.

/پایان متن/