دسترسی ها

سرویس اجتماعی عصر کار؛ زهرا جعفری: از محله‌های قدیمی اصفهان و شیراز گرفته تا کنیسه‌های آرام تهران، روایت زندگی این هم‌وطنان، نه داستانی از ترس و حاشیه‌نشینی، بلکه روایتی روشن از هم‌پذیری، شهروندی، و کرامت است. کودک یهودی در ایران با همان آرامشی به مدرسه می‌رود که کودک مسلمان، و کهنسال یهودی با همان احترامی در محله‌اش زیست می‌کند که همسایه مسلمانش.

اما اگر چشم از این جغرافیای کهن به سوی سرزمین‌های اشغالی بچرخانیم، تصویر به‌تمامی دگرگون می‌شود. رژیم صهیونیستی، نه تنها مسلمانان و مسیحیان، بلکه حتی یهودیان مخالف سیاست‌های خشونت‌بار خود را نیز به حاشیه می‌راند. دهه‌هاست که بسیاری از یهودیان در اسراییل، از سایه جنگ، ترس، اجبار نظامی و فضای امنیتی حاکم، خسته و بی‌پناه‌اند. آن‌ها در کشوری که مدعی پناه دادن به یهودیان است، خود بار دیگر به گروگان ایدئولوژی‌های افراطی درآمده‌اند؛ نه صدایی دارند و نه پناهی.

و امروز که آتش جنگ از سوی رژیم صهیونیستی به خاک ایران کشیده شده، زمان آن رسیده است که صدای این دوگانگی را به جهان برسانیم.

ایران، برخلاف تصویر وارونه‌ای که دشمن ساخته، خانه‌ای امن برای همه ایرانیان است؛ از مسلمان و مسیحی گرفته تا زرتشتی و یهودی. و چه کسی بهتر از یهودیان ایرانی، برای شهادت دادن به این حقیقت تاریخی و اخلاقی؟

در میانه این جنگ رسانه‌ای و عملیاتی، حضور آرام و عزتمند یهودیان در ایران، خود پاسخی کوبنده به دروغ‌پردازی‌های صهیونیسم جهانی است. اکنون می‌توان از این واقعیت انسانی، یک ابزار بازدارندگی نرم و اخلاقی ساخت؛ نه با سوءاستفاده، بلکه با بزرگداشت کرامت انسانی و تکیه بر حقیقت زیسته.

حضور یهودیان در ایران، باید به جهان نشان داده شود؛ به عنوان سندی زنده از تفاوت میان جمهوری اسلامی ایران و رژیم صهیونیستی. ایرانی که امنیت می‌بخشد، و صهیونیستی که ناامنی تولید می‌کند؛ ایرانی که می‌سازد، و صهیونیستی که می‌سوزاند.

در روزگاری که بمب‌ها سخن می‌گویند، بگذار انسانیت، سخن آخر را بگوید.

/پایان متن/