از فلکه قدیم قصرالدشت که الان دیگر به چهارراه قصرالدشت تغییر کاربری داده به سمت چهارراه زرگری، پیاده روی می کنم. مسیری زیبا و قدیمی از میان چنارهای چندصدساله و هویت ناملموس شهر شیراز. با خانه های بزرگ اشرافی که دیگر شبیه عتیقه های پشت ویترین شده اند. الان راسته های غربی و شرقی خیابان، کم و بیش جای خود را به ساختمان های نو پزشکی، کلینیک های پوست و مو، رستوران و کافی شاپ های متعدد، مدارس و آموزشگاه و یا نهایتا بنگاه های شیک املاک داده اند، گرچه هنوز هم ردپایی محو از باغ های بلاصاحب در بر خیابان به چشم می خورد! باغ هایی که در واقع بلاصاحب نیستند اما طرز نگهداری و رها شدگی مزمنشان، آدم را به بی صاحبی آن ها مشکوک می کند، هر چند که احتمالا طمع صاحبان آن ها را به این روز انداخته است!
سال هاست که می بینیم شهرداری شیراز با تاسیس زیرمجموعه و کارگروه های متعدد سعی در حفاظت از باغات و ارتفاعات شیراز داشته است اما اینکه تا چه حد این بوروکراسی در سامان دهی باغات قدیم این شهر موثر باشد، چیزی است که با یک پیاده روی ساده می توان اثباتش کرد ! اگرچه ظاهرا تلاش ها به نتایجی چون شناسنامه دار کردن برخی از باغات با عنوان باغ های خانوادگی و یا پیاده راه سلامت منجر شده اما هنوز کم نیستند، فضا های باغی درون شهری که همچنان در رویای تبدیل شدن به برج ها و آسمان خراش های مدرن، به صورت دیم آبیاری می شوند !
هویت شیراز از قصرالدشت با صفا و سایر بسترهای سبز که وام دار گذشته سرسبز این شهر است منشاء می گیرد و آینده نگری، حلقه ای است که در کشاکش طمع صاحبان این باغات و مسئولان شهری گم شده است. اگرچه نویسنده این یادداشت قصد ندارد، تلاش های بی چشم داشت آنانی که در شهرداری شیراز از سر همت بلند و چشمان سیر و آگاهی، در حفظ و حراست این باغات کوشیده اند را بی اجر گذارد، اما هدف این است که زنگ خطر را پیش از وقوع فاجعه ای جبران ناشدنی به صدا در آورد . واقعیت این است که آنچه دیده نمی شود، رشد بی صدای ساختمان های ناهنجار در دل این باغات است. مجوزهایی که به هر ضرب و زور و با مبالغ کلان صادر می شوند تا آرام آرام دیگر چیزی از جغرافیای سرسبز این دیار باقی نماند.
باید یادآور شد که شیراز جنت طراز، سال هاست که بر خلاف سایر کلان شهرهای ایران، به مدد تونل تنفسی دراک و باغات سرسبز قصرالدشت و دینکان و منصورآباد و چنارراهدار و …دیگر محلات باغی خود، با فاصله ای چشم گیر از آلودگی هوای مرسوم دور مانده است اما غفلت از آنچه امروز زیر پوست این شهر و در دل خیابان ها و در کنار باغ های به عمد رها شده، می گذرد، بی شک این بکر بودگی را به سرانجامی تلخ رهسپار می سازد. پایانی از جنس آسمان سیاه، سازه های مدرن نخراشیده، فضاهای نوینی چون انواع و اقسام فضاهای رستورانی و کافی شاپ هایی که از باغ، تنها “لوکیشن” اش را با چند درخت “خوشگل و مشتری پسند” به همراه دارد و تغییر چهره شهری پر رونق، که روزی به رکن آباد و باغ های متعددش بالیده است…
/پایان متن/
Saturday, 8 February , 2025