دسترسی ها

در متن کامل این یادداشت آمده است:
میدان نمازی در مرکزی‌ترین نقطه شیراز واقع شده، در تقاطعی که شاهرگ تجاری، سیاسی، علمی، پزشکی و ترافیکی شیراز را رقم می‌زند! کمتر مسافری است که گذرش به این میدان نیفتاده باشد و کسی نیست که برای انجام کارهای بانکی، اداری و یا خریدهای معمول در اطراف این میدان و خیابان‌های منتهی به آن قدم نزده باشد و البته کمتر بیماری که برای ویزیت پزشکان این محدوده پایش به این میدان_چهارراه باز نشده باشد. این‌ها به کنار، دانشکده‌های مهندسی دانشگاه شیراز و علوم پزشکی نیز وجه علمی این گذرگاه را به نام خود سند زده‌اند!
این میدان که به خاطر اسم با مسمای خود با خاطرات خدمات و وقفیات مرحوم نمازی خاطره‌بازی می‌کند و چند خیابان اصلی و مهم شهر شیراز را به هم گره می‌زند. خیابان‌هایی که هم از منظر تاریخی و هم اجتماعی و تجاری سرآمد هستند. میدان نمازی پل اتصال کریدور غربی_شمالی شیراز به مناطق شرقی_جنوبی آن است. از خیابان ملاصدرا، بلوار کریمخان زند و شبکه‌های تو در توی آن حمایت می‌کند و از سوی دیگر چند مرکز درمانی مهم نیز در کنار این میدان واقع شده‌اند. رودخانه خشک هم از کنار آن عبور می کند، که البته بر خلاف آنچه در بافت‌های شهری مشابه چون اصفهان می‌بینیم، هیچ نقشی در زیبایی‌شناسی میدان نمازی ندارد!
شاید آن زمان که درمانگاه امام رضا (ع) در شمال شرق میدان در حال تاسیس بود کسی فکرش را هم نمی کرد که مسئولین چنین تصمیم نسنجیده‌ای را برای این مسیر شلوغ گرفته باشند. در میدانی که به تنهایی و با وجود بیمارستان نمازی، مرکز درمانی شهید مطهری، بیمارستان شهید فقیهی و مراکز متعدد درمانی در بلوار کریمخان زند، به حد اشباع فضای ترافیکی رسیده بود، وجود یک درمانگاه با این حجم از رفت و آمد، زحمت بیشتری را برای مردم خسته از روزگار ترافیک به وجود می‌آورد.
مصیبت بزرگ دیگر، وجود پایانه کلیدی مسافربری نمازی است. اتوبوس‌هایی که بر ترافیک مغشوش این میدان بیش از پیش زنگار می‌زنند و البته یک چهارراهِ پر از ماشین، که مفری جز تحمل چندین چراغ قرمز ندارد!
علارغم اهمیت این میدان در فضای شهری و به نوعی تاریخی شهر شیراز، تاکنون اقدام منجر به بهبود اوضاع ترافیکی و همینطور زیبایی بصری آن صورت نگرفته است. شما اگر از بالا به این میدان نگاه کنید، منظره بدفرمی از بساط دست فروشی‌ها، پارک‌های غیرمجاز ماشین‌ها، حرکت نامعقول و در هم تنیده خودروها و اتوبوس‌ها و یک معبر چند راهه پر ازدحام را مشاهده خواهید کرد، مجموعه‌ای که اوج زیبایی آن، یک قبه نامفهوم و نامتجانس در وسط آن است(!)، گنبدی که احتمالا هواکش‌های فضای زیرزمینی مترو را در خود جا داده است!
با این مقدمه، گمان نمی‌کنم که دیگر عمق فاجعه میدان نمازی بر کسی پوشیده باشد. اما مسئله اینجاست که حل این فاجعه تا چه حد در دستورکار بهبود و توسعه شهری قرار دارد؟! میدان نمازی، چالش گذشته، حال و آینده شهر شیراز است. کلافی که با وجود تغییرات چهار ساله اعضای شورای شهر و آمد و رفت شهرداران متعدد همچنان پیچیده و سردرگم است. مطمئنا در سال‌های آتی و با توسعه شبکه مترو و افزایش جمعیت شهری و کهنسال‌تر شدن خیابان‌های اطراف و تقاطع‌های مجاور آن، بار ترافیکی بیش از گذشته سربار رفت و آمدها می‌گردد. بعلاوه چهره ظاهری این معبر نیز به دست فراموشی سپرده شده و هیچ نکته قابل اعتنایی در ساختار بصری آن دیده نمی‌شود.
با تمام دشواری‌هایی که برای هرگونه تغییر و تحول در این میدان متصور است، هیچ توجیهی به منظور مخفی کردن غفلت مسئولین شهری در پرداخت به این مقوله ممکن نیست. ساعت‌هایی که مردم در گرمای تابستان پشت ترافیک نمازی درجا می‌زنند یا بدلیل نبود جای پارک مناسب مجبور به پرداخت جریمه‌های چندصدهزارتومانی می‌شوند را چطور می توان توضیح داد؟ یا چگونه می‌توان آبرویی که با مقایسه شیراز با دیگر ابرشهرهایی چون مشهد، تبریز و اصفهان به هنگام تعطیلات و سرریز مسافر به مهد فرهنگی ایران از بین میرود را پس گرفت؟ یا صدمات مالی و جانی حاصل از تاخیر در خدمات‌رسانی آمبولانس‌هایی که توان طی ترافیک این محدوده را ندارند را چگونه می‌توان جبران نمود؟ در همه و همه این دشواری‌ها بایستی خیلی قبل‌تر تصمیمات فوری، جدی و کارآمد گرفته می‌شد. نکته اینجاست که این غفلت و بی‌توجهی نسبت به ناهنجاری‌های موجود در یکی از پر رفت و آمدترین نقاط شهری، کاسه صبرها را لبریز و تمام مردم این شهر را مطالبه‌گر و مسئولین محترم را پاسخگو می‌سازد و به راستی کیست که برای این واقعه علاجی اندیشیده باشد؟!
/پایان متن/