دسترسی ها

در متن کامل این یادداشت آمده است:

۲۶ مرداد روز ویژه‌ای در تقویم دفاع مقدس و نگین درخشان شجاعت، رشادت، ایثار، وطن دوستی و آزادگی بر انگشتری تاریخ ایران است.

روز آزادی و بازگشت یوسفان به کنعان است. یوسفانی که از سیاهچال‌های مخوف و سخت‌ترین شکنجه‌های ددمنشانه فرعونیان برآمده و  عزیز شدند.

۲۶ مرداد یاد روز بازگشت انسان‌های عزتمندی است که خود تفسیر عشق و معنای آزادگی اند. آنانی که سال‌ها با وجود اسارت جسم، روح خود را از شراب عشق سیراب کردند تا در بازگشت به ملت عشق، رسالت پیامبرگونه خویش را در بسط آزادگی به انجام رسانند.

فرزندان رشید ایران در دوران اسارت، در چنگال درنده خویان بی‌رحم و خون آشام گرفتار بودند. آنان در نهایت مظلومیت با وجود زندانبانان سنگدل از ارزش‌های دینی و ملی پاسداری کردند تا عشق به وطن را معنا کنند که:

“چو ایران نباشد تن من مباد”

آنچه مایه سربلندی و عزت اسیران ایرانی است و مدال پرافتخار و مششع آزادگی را بر گردن آنان آویخته،

آن است که هیچ شکنجه‌ای نتوانست آنان را از راهی که انتخاب کرده بودند باز دارد و جنایتکارترین شکنجه‌گران و بی‌رحم ترین زندانبانان در برابر اراده متکی به ایمان فرزندان ایران زمین کم آوردند.

ضربات باتوم‌ها، مشت و لگدها، فرود کابل‌ها، عبور از تونل‌های مرگ که انسان را یارای تماشای فیلم‌های بازسازی شده آنها نیز نیست، بی‌خوابی دادن‌ها، گرسنه نگه داشتن‌ها و در کنار شکنجه‌های جسمی، شکنجه‌های روحی، هرگز نتوانست اسرای ایرانی را از راهی که انتخاب کرده بودند، باز دارد.

دنده‌های شکسته، دندان‌های خرد شده، بدن‌های کبود، دست و پاهای فلج و یا قطع شده، پیکرهای مطهر اسرایی که در مظلومیت به شهادت رسیدند و غریبانه دفن شدند، سند عزتمندی آزادگان ایران است که تا همیشه قرون و اعصار گویای رشادت و مقاومت آنان است.

و چه پاداشی گرانبهاتر از آزادی و آزادگی؟!

چرا که واژه آزادی یکی از مقدس‌ترین واژه‌هاست که بسیاری از اندیشمندان آزادی را حتی از عدالت برتر دانسته‌اند.

این کلمات و سطور، اندک داشته ی من در ستایش اقیانوس رشادت و ایثار آن عزیزان است؛  و برای یادآوری به خودم نوشته‌ام تا فراموش نکنم وقتی از شعار “برای ایران” می‌گویم به یاد آورم که چه کسانی چه کارهایی برای اینکه ایران، ایران شود، انجام داده‌اند و در این فضای غبار آلودِ سهم خواهی‌ها، منتی بر وطن و هموطنانم نداشته باشم و بدانم که اگرچه زمان به سرعت می‌گذرد و در گذر زمان ،

دوست داشتنى ترين آدم هاى زندگي ،

يا كهنه می شوند يا عوض!!

ولی انسان های بزرگ همیشه آزاده‌اند در هر موقعیتی و در هر جایگاهی و با هر میزان دارایی و ثروتی، اسوه اخلاق، ادب، جوانمردی ، تواضع و خداترسی هستند و من آرزومندم؛

دنيا پر شود از آدم هاى آزاده!

آدم هایی كه؛

نه زمان آنها را عوض كند ، نه زمين…!

خداوندا!

آزادگان را آزاده نگهدار و ما را نیز به جمع آنان ، نزدیک بفرما.

/پایان متن/